Peuken in Africa

de avonturen van Pietje 

(P.C.A. 1.1.7.4) deel 2

Entebbe- Oeganda april 1966

TSJA 

300 kilometer rijden voor een pakje sigaretten.
.......…giraffen vangen o.k. Kamperen in een tentje midden in de bush bush , veel gras en struiken etc, etc. 
's Nachts bang want je lag daar toch maar in je tentje, en daar was het er aaaaaardedoner.

Een erg spannende dag gehad, maar ook succes. Verdomme m'n sigaretten zijn op, eten en drinken was geen probleem maar ik moest roken. (schijten deej je in de bush en de muggen lusten er echt wel brood van, en maar krabben.)

Dus toen het echt een probleem werd  zei Tom Mann da ik een jeepje mee mocht nemen naar het noorden en dan moest ik maar zien. O.k.  zo gezegd zo gedaan. En daar ging Pietje maar van afstanden had ik flauw benul. Ik kwam uit Nederland en daar is 100 kilometer al gauw teveel.

Maar nood breekt weten (en eigenwijsheid ook) dus ik ging alleen op pad en maar rijen en maar rijen..... Totdat ik een heuvel in het oog kreeg want Tom had gezegd dat het daar was.

Nou goed ik had  minstens 6 uur gereden en ik zag die heuvel. Stop er moet gezegd worden dat ik een lange mens ben en een NSU  jeepje is daar eigenlijk niet op gebouwd, dus de canvas kap die constant in de wind flapt komt wel continue op je kop terecht en dus enorme koppijn . Toch  maar verder rijden (alleen) in donker Afrika, tja je moet wel want als je omkeert heb je nog geen sigaretten. Uiteindelijk zag ik door de dorre en rooie wegen, nou wegen zeg maar karrensporen een heuveltje in de verte opdoemen en verdomd toen ik daar kwam leek het voor mij wel echt  HET HOF VAN EDEN… zo groen en sappig  en luxe, onvoorstelbaar Er waren palmbomen een Hotel met zwembad. Moet je  je voorstellen, fruit, cocktails, koud bier, eigenlijk wouw ik niet meer terug. En ........ SIGARETTEN… maar geen asproos en dus de koppijn van de flap van de jeep bleef.Op 300 kilometer met een doek die steeds op je kop klapt hielpen die sigaretten niks, ik bleef hartstikke beroerd. Maar ik moest wel terug naar mijn tentje waar de muggen, schorpioenen en de nacht- geluiden me de stuipen op het lijf joegen.

Het paradijs was echt en voor mij bestaat het…... in the middle of nowhere zo stoffig en dor en vlijk, je stikt de moord van de dorst, je moet schijten in een putje terwijl de muggen in je billen prikken en dan kom je ineens in de hof van EDEN, stromend water, een bed, lekker eten, een biertje, koelte.

The place to stay forever! Teruggaan..forget it.
Maar ja  de wegen van de Heer zijn ondoorgrondelijk, dus met veel koppijn mijn kop zo laag mogelijk houden toch maar terug rijen anders had ik er nu nog gezeten…

Tis niet te geloven maar wel echt gebeurt.

Pietje, Bavel 10 mei 2007.